انتخابات نمایشی آن ها و نمایش انتخابی ما

کسانی که انتخابات را نمایشی می خوانند، نباید از این حقیقت غافل شوند که با نمایشی خواندن انتخابات، تنها نیمی از حقیقت را بیان کرده اند. بی شک در عرصه ی نمادین، انتخابات نیز چون تمامی کنش های سیاسی- اجتماعی، در واقع یک نمایش است. اما نیمه ی دیگر حقیقت آن است که این نمایش، به ویژه در موقعیت کنونی، بیش از پیش نمایشی واقعی و جدی است. حتا می توان گفت، واقعی تر و جدی تر از تمامی کسانی که در این نمایش، بازی و شرکت می کنند. بر این پایه می توان گفت، با نمایشی خواندن انتخابات به هیچ وجه نمی توان با وجدان و خیالی آسوده سر در لاک خود فرو بُرد و شانه بالا انداخت و گفت، این "نمایش خودشان است"، به ما چه دخلی و ربطی دارد. آری در این حقیقت نیز تردیدی نیست که این "نمایش خودشان است"، اما نباید از این حقیقت نیز غافل شد که این نمایش را نه فقط زیر نگاه ما، بل با ایفای نقش تمامی ما- شرکت کننده گان و تحریم کننده گان- اجرا خواهند کرد. نکته ی مهم تر آن که نه تنها شیوه ی اجرا و ایفای نقش بازی گران این نمایش، بل ایفای نقش ما نیز برای آنان توام با هول و هراس بسیار است. بی سبب نیست که کابوس رخ داد فتنه ای بزرگ تر از فتنه ی هشتاد و هشت خواب آن ها را از هم اکنون آشفته کرده است. امری که خود می تواند، معنای اجرای این نمایش را واجد معنایی بیش از معنای نمایش آن ها کند. بر این پایه می توان گفت ما نیز با ایفای نقش و انتخاب نمایش خود ، می توانیم هم نمایش آن ها را نقش بر کنیم برآب کنیم، هم بساط نمایش و حاکمیت آن ها را برچینیم.

در موقعیت کنونی امکان اجرای سه نقش و انتخاب سه نمایش پیشاروی ماست، مهم آن است که ما اجرای کدام نقش و نمایش را انتخاب می کنیم. با انتخاب نقش و نمایش شرکت در انتخابات، با هر دلیل و انگیزه ای، و انتخاب کردن هر بازی گری، هر چند نامطلوب کارگردانان، در تحلیل نهایی انتخاب ما جز تن دادن به اجرای نقش و نمایشی که آن ها برای ما تصور کرده اند، معنای دیگری ندارد. با انتخاب نمایش تحریم انفعالی، هر چند بخشی از معنای مطلوب نمایش آن ها را نقش بر آب می کنیم و از قدرت و جلوه ی اجرای نمایش آن ها می کاهیم، اما بساط نمایش و حاکمیت آن ها را بر هم نمی زنیم. با انتخاب نمایش تحریم فعال اما می توانیم هم اجرای نمایش آن ها را الغا کنیم، هم می توانیم ناقوس برچیدن بساط نمایش و حاکمیت آن ها را  به صدا درآوریم.

 تحریم کننده گان فعال می توانند از فضای تبلیغاتی کارزار انتخاباتی بهره گرفته و با تسخیر فضای عمومی و بیلبوردهای/ آگهی نماهای تبلیغاتی به طرح مطالبه ی " کار، نان، آزادی" پرداخته و با به نمایش گذاشتن عکس فعالان جنبش های اجتماعی- طبقاتی زندانی، خواهان آزادی بی قید و شرط تمامی زندانیان سیاسی شوند. تحریم کننده گان فعال می توانند از هر افشا گری جزیی و درونی بازی گران انتخابات بهره گرفته و با پیوند زدن امر جزیی با کلیت نظام  بر ضرورت فراتر رفتن از کلیت نظام پای فشارند. تحریم کننده گان فعال می توانند گوش بزنگ باشند و از هر رویارویی خیابانی درونی جناح ها بهره گرفته و خیابان را به عرصه ی فریاد علیه کلیت نظام تبدیل کنند. فعالان جنبش های اجتماعی- طبقاتی که همواره در لبه ی خلاء حضور دارند خود نیک می دانند که به گفته ی آلن بدیو "لبه ی خلاء همان جایی است که رخ داد ممکن است" در نتیجه آنان می توانند از فضای ملتهب کارزار انتخاباتی بهره گرفته و با شروع سیاست رهایی بخش به سازمان یابی و سنگر بندی توده ای فضاهای مقاومت و پیکار در محیط کار و زیست بپردازند. بدیهی است که انتخاب نمایش و ایفای نقش تحریم فعال، با وجود تمامی دستاوردهای شکوهمند و رهایی بخش آن، متضمن پرداخت هزینه های بسیاری است. اما بدیهی تر آن است که برای رهایی از جهنم ساخته و پرداخته ی سرمایه و خودکامه گی و تاریک اندیشی اسلامی، راهی جز پیکار آگاهانه و دلیرانه قابل تصور نیست. بی سبب نیست که آدورنو انقلاب را با رخ داد الغای ترس وصف کرده است.